Факты і падзеі (5-8 лютага 2006 г.)

5 лютага ў Мюнхэне прагучэў цьвярозы голас амэрыканскага палітыка. Сэнатар Джон Маккэйн заклікаў заходніх кіраўнікоў байкатаваць саміт “васьмёркі” найбольш эканамічна разьвітых краінаў, якія мае адбыцца сёлета ў Санкт-Пецярбургу. “Расея не зьяўляецца ні дэмакратычнай, ні эканамічна разьвітай краінай”. – заявіў амэрыканскі сэнатар.

Ён нагадаў таксама пра расейскі ціск на Грузію і Украіну, а таксама пра вайну ў Чачэніі. Заходнікі стаялі і слухалі яго, разьзявіўшы раты, нібыта чулі пра ўсё гэта ўпершыню. Сэнатару трэба было, мабыць, яшчэ ўшчыкнуць кожнага зь іх, каб яны выйшлі з палітычнай летаргіі ды пачалі адэкватна ўспрымаць рэчаіснасьць.

6 лютага хваля мусульманскіх пратэстаў дасягнула Брусэля. Дзесяткі тысячаў мужчынаў (туркі, арабы, пакістанцы) вырасьлі нібыта з-пад зямлі і магутнай лавінай запоўнілі сабой галоўны праспэкт эўрасталіцы. У інтэрвію журналістам яны казалі, што акцыю ніхто не рыхтаваў, яны “проста патэлефанавалі адзін адному па сотавых тэлефонах і запрасілі сяброў на дэманстрацыю”. Вось ужо да чаго дажыў стары кантынэнт пад кіраўніцтвам сацыялістаў-лібэралаў. Яны хацелі ня проста забясьпечыць сабе таннай працоўнай сілай з былых калёніяў ды таннымі паслухмянымі прыслужнікамі, але яшчэ й рэгулярна кпіць з іхніх рэлігійных пачуцьцяў і духоўных каштоўнасьцяў (“свабода слова”). Але не атрымалася, працоўная сіла і прыслужнікі сурова нагадваюць Эўропе пра адказнасьць за свабоду і пра адказнасьць за слова. Гледзячы на ўсё гэта, ня верыцца, што стагоддзямі эўрапейскія народы бараніліся ад нашэсьцяў чужынцаў з Афрыкі і Азіі, што беларускае рыцарства ратавала Вену ад асманаў. Цяпер без выйграных бітваў, з пашпартамі эўрапейскіх краінаў у кішэні сотні тысячаў экзатычных суграмадзянаў расхістваюць эўракарабель і заганяюць пад лаўку ягоную каманду. А ў гэты самы час брусэльскае начальства і начальства ў іншых сталіцах занятае аднаполымі шлюбамі ды правамі збачэнцаў. Тэатр абсурду!

У Чачэніі свой “джыхад” вядзе Кадыраў-малодшы. 6 лютага ён заявіў на тэлебачаньню, што сваёй уладай вытурвае з Чачэніі дацкія гуманітарныя арганізацыі, “якія ўвесь час падтрымліваюць бандытаў”. Гэты прамаскоўскі бандыт называе “бандытамі” чачэнскіх патрыётаў, што змагаюцца супраць маскоўскіх акупантаў. Датчане вымушаны згарнуць гуманітарную працу ў лягерах для чачэнскіх бежанцаў у Чачэніі і Інгушэціі і выехаць з краіны.

8 лютага з будынку суда ва Ўладзікаўказе выскачыў, як ашпараны, доктар Рашаль. Хітрамудры пэдыятр быў запрошаны на бесланскі працэс у якасьці сьведкі. На прамыя пытаньні мацерак забітых гэбоўцамі дзяцей ён пачаў выкручвацца і хлусіць. Калі асэцінскія жанчыны прыперлі яго да сьценкі, ён вырваўся і ўцёк, зачытаўшы журналістам сваю “заяву”. У “заяве” нічога канкрэтнага, а толькі зьвяганьне пра непавагу да яго і трактоўку ягонай асобы не ў якасьці сьведкі, а ў якасьці абвінавачваемага. А што ж хацеў гэты халоп гасудараў? Якой павагі пасьля таго, што натварыла (зь ягоным удзелам) пуцінская кантора ў няшчасным асэцінскім горадзе? Намэнклятуршчык у белым халаце актыўна выкарыстоўваўся ФСБ і перад газавай атакай на маскоўскі тэатр на Дуброўцы, і перад забойчым штурмам у Беслане. Урэшце людзі зразумелі ягоную подлую ролю ў гэбоўскім сцэнары. І запатрабавалі адказу. Правакатар адразу кінуўся на ўцёкі.

Расейцы дагуляліся з газам. І самы атрымалі дубінай, паводле іхнай жа прымаўкі “поздравляем і вас по тому же месту…” Даадключалі свае газаправоды на Украіну і ў Грузію, аж покуль не наляцелі на той жа корч. Уноч на 8 лютага ў чачэнскім пасёлку Хасаўюрт узьляцела ў паветра цэлая казарма з адборнымі расейскімі эсэсаўцамі з батальёну “Восток”. Тэлебачаньне паказала пустое месца, заваленае абломкамі – а ўчора тут была казарма акупантаў. Прапаганда паведамляе пра 14 забітых і 29 параненых. Але чачэнскія крыніцы паведамляюць пра значна большую колькасьць расейскіх стратаў. Называецца, “ребята пріехалі подзаработать на контракте”…

Памятаем безгалосую і брутальнага выгляду “тэлезорку” Агурбаш з Масквы, якая чамусьці прадстаўляла Беларусь на леташнім песенным конкурсе Эўрабачаньня. Правальная “салістка” не здаецца. Днямі дала інтэрвію газэтцы тэлегледачоў РБ “Антенна”. Сярод іншай лабуды яна падзялілася інфармацыяй пра надвор’е: “А мне нравітся мороз. Благодаря ему я хоть могу поносіть своі шубы, которые лежалі без дела…” Правінцыялка з РБ даўно засвоілася ў “століце нашей родіны”, на поўніцу авалодала тамашнім свецкім стылям. Шалёныя мільёны ад мафійна-вытворчай дзейнасьці ейнага мужа не даюць ёй спакою. Нават у цынічным Галівудзе зоркі-мільянэры то дзецям аквапарк пабудуюць, то ў гуманітарную праграму на карысьць інвалідаў у Камбоджы запішуцца. А гэтыя будуць трэсьці перад публікай сваімі шубамі і брыльянтамі. Ім ня страшны змрочны сацыяльны кантраст, які разьдзірае расейскае (ды й беларускае) грамадзтва. Яны, мабыць, ня чулі пра аўстрыйку Марыю-Антуанэту, жонку французкага караля Людовіка XVI. Аднойчы ейную залатую карэту спыніў натоўп галодных людзей. Каралева спытала, чаго яны хочуць? Прыдворныя адказалі: “У іх няма хлеба…” На гэта Марыя-Антуанэта хіхікнула і падказала: “Дык няхай ядуць пірожныя…” Потым у Парыжы быў галодны бунт, штурм Бастыліі, рэвалюцыя. Калі ненавісную аўстрыйку вялі да гільяціны, ніхто не спачуваў ёй, просты люд улюлюкаў і сьмяяўся. Хаця што там, няхай бы расейская эліта, якая абрабавала свой народ, памятала пра пугачоўшчыну, пра рускі бунт “беспощадный и бессмысленный”. Толькі ад звыродлівай сытасьці ім адбіла памяць. Яны не баяцца нічога, упэўненыя, што залаты цялец абароніць іх. А ў крайнім выпадку яны пасьпеюць дабегчы да самалёта. Углядаючыся ў суровыя твары расейскіх рабочых і сялян, бамжоў і жабракоў, разумееш, аднак, што можа і пасьпеюць дабегчы, але далёка ня ўсі.

8 лютага Пуціна і ягоных міністраў прымалі ў палацы Орыентэ кароль і каралева Гішпаніі. Лубянскі архістраціг і ягоныя паплечнікі апранулі фракі з манішкамі, шаркалі чаравікамі-“лакір”, кланяліся і ўсьміхаліся. Гледзячы на гэтую прыдворную тусоўку, успаміналіся старонкі раману Марыа Пьюза “Хросны бацька” і кадры ягонай экранізацыі аўтарства Фрэнсіса Копалы. Клан Карлеёнэ, назьбіраўшы крывавых грошай, вырашыў легалізавацца і выйсьці ў сьвет. Пад музычку камэрнага аркестра крывавыя мафіёзы ў смокінгах ручкаюцца з сэнатарамі, удаюць інтэлігентаў, кажуць гладкія камплімэнты… Эх, напусьціць бы на гэты стракаты мадрыдзкі карнавал Франсіска Гою. Ён бы ўжо набраў сюжэтнага матэр’ялу для чарговай гравюры “Сон розуму нараджае пачвараў”.

Янка Базыль

11/2/2006 › Актуаліі