Лукашэнка стаў Ірадам

За такой назвай мы атрымалі ліст па э-по.

Вялікі дзякуй грузінскім сябрам за салідарнасьць у змаганьні з прамаскоўскай дыктатурай. Для нас зьяўляецца цікавым погляд на нашую сытуацыю былых калегаў па савецкаму лягеру, а цяпер вольных грамадзянаў Грузіі. Мы маем намер з часам вярнуцца да гэтых поглядаў і абмеркаваць іх. У галоўным пагаджаемся зь іх поглядамі і меркаваньнямі.

“Нам інкрымінавалі арт. 371, частку другую. Заявілі, што ўзбудзілі крымінальную справу па факту тэрарызму. А гэты артыкул прадугледжвае растрэл.”

Нядаўна Лукашэнка так напалохаўся рэлігійных дзеячоў, якія прыбылі з Грузіі, для падтрымкі мірнымі мэтадамі, а дакладней – малітвай, апазыцыі, што пасадзіў іх ў казэматы КГБ. Непасрэдна на Кастрычніцкай плошчы в цэнтры Менску лукашэнкаўскія апрычнікі арыштавалі прадстаўнікоў Цэнтру рэлігійных дасьледваньняў Грузіі.

Пасьля затачэньня на працягу дабы, допытаў і пагрозаў растрэлам епіскапа Баптысцкай царквы Грузіі Малхаза (Сонгулашвілі), протаіерэя Васілія Кобахідзе і дырэктара Цэнтру рэлігійных дасьледваньняў Ладо Гогіашвілі дэпартавалі на радзіму (толькі пасьля пратэстаў МЗС і парляманта Грузіі).

Іхны шлях пралягаў праз Кіеў, дзе яны расказалі аб сваіх уражаньнях аб рэжыме Лукашэнкі, дзеяньнях КГБ і ўбачаных акцыях апазыцыі. Дарэчы, гэта адзіныя грузіны, якім цудам (або як яны гавораць – па волі Боскай) удалося патрапіць у Менск і прысутнічаць на мітынгу беларускай апазыцыі. “Сёньня знаходжаньне на тэрыторыі Беларусі з грузінскім пашпартам ужо ўспрымаецца ўладай як крымінал”, — гавораць прадстаўнікі Цэнтру рэлігійных дасьледваньняў”.

Прапануем увазе чытачоў аповеды непасрэдных удзельнікаў “міжнароднага скандалу”.

Васілій Кобахідзе, протаіерэй:
- Мэтай нашай паездкі ў Беларусь было паказаць, што хрысьціяне павінны заўжды быць у першых шэрагах, калі ідзе барацьба за свабоду, за правы чалавека. Мы хацелі пабыць на мітынгу беларускай апазыцыі, які быў абвешчаны на 19 сакавіка. Нам вельмі пашанціла легальна ўехаць на тэрыторыю Беларусі. Ехалі мы цягніком праз Кіеў. Беларускія памежнікі правяралі нас пяць разоў. На пероне было поўна ваенных. Толькі нам, з Божай ласкі, удалося праехаць. У Менску ў нас было шмат сустрэчаў з грамадзкімі і палітычнымі дзеячамі, у тым ліку – прадстаўнікамі апазыцыі. Можам шчыра заявіць, беларусы – прыстойны народ, з старажытнай хрысьціянскай культурай.

19 сакавіка увечар мы пайшлі на першы мітынг. Непасрэдна на Кастрычніцкай плошчы мы стварылі экуменічную малітву. Мы былі ў сьвятарскім адзеньні, а таму, відаць, прыцягвалі ўвагу КГБ. Спачатку нас перасьледвалі тайна, фатаграфавалі. На плошчы мы разгарнулі грузінскі нацыянальны сьцяг. Шкада, у нас не было дрэўка, але побач на плошчы былі ўкраінцы са сьцягамі, і мы папрасілі іх прымацаваць да дрэўкаў грузінскія сьцягі. Мяркую, гэта вельмі сімвалічна, што ўкраінскія і грузінскія сьцягі луналі ў Менску разам. На другі дзень мы прынесьлі шмат грузінскіх сьцягоў. Раздавалі прадстаўнікам розных дэлегацыяў. КГБэшнікі потым нам адкрыта сказалі: “Это вам не Украина!” Гэта праўда, Беларусь пад Лукашэнкам – гэта не Ўкраіна. Там людзі вельмі застрашаныя. Таму дэмакратычнай апазыцыі прыдзецца шмат працаваць, рызыкаваць, каб разбурыць рэжым Лукашэнкі. Быць грузінам, а тым больш з грузінскім пашпартам у Беларусі – гэта ўжо злачынства. А за падняцьце грузінскага сьцягу могуць і растраляць. Так нам заявіў КГБ.

Мы лічым, што гаварыць аб свабодзе – гэта абавязак кожнага хрысьціяніна. Таксама кожны сьвятар абавязаны ўдзельнічаць у жыцьці свайго народу, разам змагацца за правы людзей. Памаранчавая рэвалюцыя ў Украіне, Рэвалюцыя ружаў у Грузіі – гэта не пераварот для захопу ўлады, гэта барацьба за перамену грамадзкага жыцьця. У такія пераломныя моманты духавенству недапушчальна трымаць дыстанцыю ад народу. Напрыклад, на кіеўскім Майдане кожны дзень праходзілі экуменічныя набажэнствы.

Мы на мітынгу былі 19 і 20 сакавіка. 20 сакавіка, каля полвы на 10-ю мы трошкі адышлі ад плошчы і нас адразу ўзялі. Пад’ехалі тры дарагіх джыпы, зь іх вышлі хлопцы, якія паказалі пасьведчаньні работнікаў КГБ. І нас запіхалі ў машыну, хаця з дакумантамі ў нас было ўсё ў парадку. Мы нават у гатэлі зарэгістраваліся, аднак гэта не дапамагло.

Нас прывезьлі ў нейкі ізалятар, і гэтыя маладыя кагэбэшнікі пачалі ў розных пакоях допыты. Пытаньні былі розныя. Нават пыталіся, як завуць майго маленькага сына? За каго я галасаваў у Грузіі пад час прэзыдэнцкіх выбараў? Гэта абсалютнае беззаконьне. Я пасьпеў патэлефанаваць у Грузію і паведаміць, што мы арыштаваныя.
На допыце нас пыталі, хто мы такія. Яны казалі, што ім не зразумела, што робяць сьвятары на несанкцыянаваным мітынгу. Цяпер я ўжо добра ведаю Крымінальны кодэкс Беларусі. Нам інкрымінавалі артыкул 371, частку другую. Заявілі, што нават узбудзілі крымінальную справу па факту тэрарызму. А гэты артыкул прадугледжвае растрэл! “ Теперь вы вообще можете потеряться, и никто про вас ничего не будет знать ”, — палохалі нас прадстаўнікі КГБ. Нам паказалі фотаздымкі, на якіх мы былі адлюстраваныя пад час знаходжаньня на беларускай тэрыторыі, ужо з пачатку перасячэньня мяжы. Быў нават псіхалягічны прэсінг – нас павялі ў памяшканьне, дзе спэцпадразьдзяленьні спэцназу дэманстравалі свае вывучкі. Узялі нашы адбіткі пальцаў, пасьля чаго перавялі ў міліцыю (ведаю нават адрас – Старавіленскі тракт 77 або 79), дзе працягвалі дапытваць.

У канцы ўжо спыталі: “вы, что, какие-то фигуры в Грузии, что из себя представляете?” Аказалася, наша МЗС і парлямант выступілі з пратэстамі. Пазьней мы даведаліся, што Грузіі на яе заявы беларускі бок адказаў, што пра нас увогуле ня ведае. На разьвітаньне нам заявілі, што паколькі крымінальная справа ўзбуджаная, то, як толькі мы зьявімся на тэрыторыі краіны, нас растраляюць. Суда не было, адваката не прадаставілі, з консулам зьвязацца не далі.

Цяпер мы ўпэўніліся, што Беларусь моцна адрозьніваецца ад Украіны і Грузіі. Рэжымы Шаварнадзе і Кучмы былі аслабленыя, а народ меў самасьвядомасьць. Беларускі народ таксама мае самасьвядомасьць , аднак Лукашэнка змог стварыць эфектыўную, таталітарную, сатанінскую сістэму. І Расея, пастаўляючы нафту і газ па нізкім цэнам, дае яму сілы. Таму некаторыя слаі насельніцтва давольныя, атрымліваючы вялікую пенсію, заробак. Галоўны лёзунг беларускага тэлебачаньня – мы ўсе ўсьміхаемся, мы за стабільнасьць! Таму ў беларускай апазыцыі будзе больш цяжкая барацьба. Аднак ёй трэба дапамагчы.

Малхаз (Сонгулашвілі), епіскап Баптысцкай царквы Грузіі:
- Я быў ў адзеньні сьвятара, таму прадстаўнікам беларускай улады было лёгка мяне заўважыць. Улада ў асобе КГБ адмоўна аднеслася да нас, як прадстаўнікоў рэлігійных арганізацыяў. Яны лічаць, што сьвятары ня маюць права ўмешвацца ў палітычную барацьбу. У тым, што мы прыехалі ў Менск і хацелі памаліцца з народам на Кастрычніцкай плошчы, яны ўбачылі ўмышальніцтва. Для іх рэлігія – гэта толькі замкнёнае кола вернікаў, якія ня маюць права высоўваць свой нос за межы царквы. Галоўнае нашае сьведчаньне ў тым, што як вернікі, так і нявернікі, навінны прымаць удзел у вызваленьні беларускага народу. Ён заслугоўвае свабоды і дэмакратыі.
У Менску мы сустракаліся з многімі інтэлектуаламі. Яны адэкватна разумеюць сваю сытуацыю. Магчыма, ім спатрэбіцца мужнасьць, каб рэалізаваць ідэі, вызваліцца ад таталітарнага рэжыму. За два дні мы пасьпелі палюбіць гэты народ. Беларусы – вельмі добрыя, працавітыя людзі.

Цяпер народ замбіраваны. Калі б вы паглядзелі на тое, што паказываюць па тэлебачаньні, то ўзяў бы жах! Нават прадстаўнікі маладога пакаленьня гавораць рэчы, пра якія гаварылі толькі ў савецкія часы, ў часы Сталіна і Брэжнева. Моладзь звычайна так ня думае. Гэты рэжым прымушае ўсе пакаленьні прымаць удзел у сваёй хвальбе. Мы маем надзею. Мы сустракаліся з рознымі пакаленьнямі. Усе яны разумеюць, што так працягвацца ня можа. Час падыходзіць, каб беларускі народ ўзяў ініцыятыву. Мы бачылі, што на Кастрычніцкай плошчы не хапае яшчэ сьмеласьці. Молімся, за тое, каб народ узяў на сябе адказнасьць за сваю будучыню.

Ладо Гогіашвілі, дырэктар Цэнтру рэлігійных дасьледваньняў Грузіі:
- Важна ня тое, што мы папалі ў рукі знаёмай арганізацыі ( я ў савецкія часы меў непрыемнасьці за свае погляды, мяне нават выключылі з унівэрсітэту), больш важна тое, што мы папалі ў знаёмую краіну. Дыктатару Лукашэнку нехапае малога, каб поўнасьцю аднавіць Савецкі Саюз. Уражаньні вельмі змрочныя. Асабліва ад гэтых навінаў па тэлебачаньні, якія мы глядзелі ў гатэлі. Што яны перадаюць, і як яны гэта робяць – гэта жах!
У вечары, на мітынгу, мы ўбачылі сваімі вачыма людзей, якімі так пужала беларускае ТБ і якіх Лукашэнка называў “подонками». Гэта сапраўдныя героі. Яны, нягледзячы ні на што, мелі сьмеласьць выйсьці на вуліцу і пратэставаць. Гэтыя людзі раней ці позьней здабудуць свабоду.

Што тычыцца КГБ, то яно такое самае, што было ў Савецкім Саюзе. Такія ж сьледчыя, такія ж мэтады: яны вам то ўсьміхаюцца, то пагражаюць. Яны разьвялі для допытаў нас у роныя пакоі і гаварылі нам: той сказаў пра цябе, а яму гаварылі, што я абгаварыў яго і так далей. Адным словам, стары мэтад. Калі мы здымалі падзеі на відэа, выпадкова папаў у кадр тэлевізар у нумары гатэлю. Там нешта паказвалі. Сьледчыя у мяне пыталі: “зачем вы снимали кадры телепередач?». Хіба гэта сакрэт, калі гэта паказваюць у эфіры? Яны нам гаварылі, што ў Беларусі – адкрытасьць. Дык навошта ў такім выпадку такія допыты? КГБ мадэрнізавалася – у яго супрацоўнікаў ёсьць доступ да Інтэрнэту, інфармацыі, аднак мысьленьне пакуль засталося старое.

Нават Сталін з сваім апаратам і Берыяй, не змаглі арыштаваць усіх.

Заставаліся людзі на волі, якія дабіліся нармальнага жыцьця без КГБ і загадаў. Мяркую, што гераізм і асабісты прыклад беларускай апазыцыі абавязкова прывядзе да перамогі. Лукашэнка ня зможа вечна трымаць народ пад замком. Ёсьць Інтэтнэт, сатэлітнае тэлебачаньне. Нас вельмі зьдзівіла, што ў гатэлі, дзе мы спыніліся, паказвалі грузінскі канал.

А яшчэ я не магу зразумець, чаму рэлігійных людзей садзяць за малітву! Гарэлку ў кампаніі піць можна, а маліцца без дазволу Лукашэнкі – не. Без сумніву, гэта апошні бастыён таталітарызму ў Эўропе.

Нам пашацавала, што за нас заступіліся маса людзей. З заявамі выступілі парлямант Грузіі, МЗС, народны абаронца Грузіі, місія АБСЭ, місія Эўразьвязу, місія ААН. Беларускі ўрад да гэтага часу гаворыць, што ня бачыў нас ніколі і ня ведае, пра што гаворка. Аднак мы маем дакумант (даведку з райаддзела і пашпарт з пячаткай аб дэпартацыі), што нас дэпартавалі з тэрыторыі гэтай дзяржавы. Цяпер будзем казаць праўду аб тым, што бачылі. Вядома, гэта разыходзіцца з тым, пра што крычыць прапаганда Лукашэнкі і Масквы. Скажу яшчэ адно: усе назіральнікі, якія былі на прэзыдэнцкіх выбарах у Беларусі на дзевяноста адсоткаў з Расеі. Яны ўсе нейкія быўшыя дэпутаты, а на практыцы проста – адыёзныя асобы. Мы сустракаліся з многімі беларусамі, якія пакуль ня могуць гаварыць праўду. Для нас вялікі гонар быць іх голсам.

17/4/2006 › Навіны