“Абсалютны цынізм і паталагічная сквапнасьць…”

І зноў згадваюцца “лібэральная расейская інтэлігенцыя”, “песьняры перастройкі і дэмакратызацыі”. Але гэтым разам гаворка пра іх ідзе ў іранічнай танальнасьці. Вядомы крытык гэбізма Андрэй Піянткоўскі ў сваім інтэрнэт-артыкуле раскрывае схему гэтай зьявы, якую, трэба прызнаць, ужо даволі даўно публічна раскрылі беларускія патрыёты ў сваім аналізе сацыяльна-палітычных працэсаў у Расеі. І сапраўды, унутры імпэрскага грамадзтва няма і не было сапраўднага супраціву гэбоўскай гідры. Не было і няма нават у асяроддзі інтэлектуальных элітаў. Іх цалкам задавальняла існаваньне гэтай схемы. Тыя зь іх, каму больш пашэнціла пры разборы савецкай маёмасьці, вырашылі нават ўзяць гэбістаў на службу. Гэбэ і ёсьць іхнай агульнай з лубянцамі радзімай. Менавіта да гэтай лібэральнай публікі езьдзілі ў госьці вінцучкі-лебедько мясцовай псэўдаапазыцыі. Іх жа яны запрашалі на свае “марші свободы” у Менск, каб “лібэралы” прадстаўлялі “рускую дэмакратыю”. І вось аказалася (па Піянткоўскаму), што яе, “рускай дэмакратыі” няма і ніколі не было.

Сапраўдных расейскіх інтэлектуалаў (іх зусім мала) трывожыць і палохае набліжэньне Канца Імпэрыі (“заканчэньне Радзімы”). І яны даюць адэкватны дыягназ сьмяротна хвораму арганізму, які функцыянуе на самазьнішчэньне.

***

Пуцін і ягоныя падпявалы

Чыста канкрэтная канстытуцыя Расеі, якая рэальна функцыянуе, сфармулявана ў вуснай афарыстычнай форме трыма ня тое каб бацькамі-заснавальнікамі, але безумоўна выдатнымі нашымі суайчыньнікамі.

Барыс Грызлоў: “Дума ня месца для дыскусій”.

Алег Деріпаска: “Я гатовы ў любы момант аддаць усю сваю маёмасьць па першаму патрабаваньню Уладзіміра Пуціна”.

Уладзімір Чураў: “Уладзімір Пуцін заўсёды мае рацыю”.

Тры крыніцы, тры складальнікі пуцінізма: дэкаратыўнасьць палітычных інстытуцый, фэадальная абумоўленасьць прыватнай маёмасьці лаяльнасьцю сэзэрэну, пажыцьцёвая незамяняльнасьць вярхоўнага ўладара.

Падобная сістэма прыгаворвае краіну, якая аддалася ёй ў сілу нейкіх гістарычных абставінаў, на выраджэньне, хуткасьць якога вызначаецца ступеньню драпежнасьці харкоў, што апынуліся на вяршыне ўлады.

Абсалютны цынізм і паталагічная сквапнасьць брыгады айчынных харкоў прывялі перш за ўсё да неабарачальнага перараджэньня імуннай сістэмы соцыюма – праваахоўчых ворганаў. Пастаўленыя на службу злодзейскай злачыннай улады, яны самы натуральна атрымалі ад той жа ўлады ліцэнзію на ўласнае беззаконьне і крымінальнае кармленьне. Як у хворага СНІДам, паражэньне аднаго за адным усіх астатніх жыцьцёвых структур расейскага грамадзтва стала непазьбежным наступствам.

Як магло стацца падобнае? Дзе былі пастыры грамадзтва – лібэральная інтэлігенцыя, трыбуны мітынгаў і зьездаў, песьняры перастройкі, дэмакратызацыі і прыватызацыі? Чаму не супрацьстаялі нацыянальнай катастрофе, не спынілі рэваншу цёмных сілаў?

Ды таму, што не было ніякага рэваншу і ніякіх цёмных сілаў.

Пуцінскія харкі з каапэратыву “Озеро” у канцы 90-х былі нічым – так, дробнымі піцерскімі жулікамі. Яны прышлі да ўлады і сталі ўсім не ў выніку нейкай чэкіскай змовы або перавароту. Іх прывялі за руку ва ўладу як уласных ахоўнікаў лібэральнейшыя з лібэральнейшых палітыкаў, чыноўнікаў, алігархаў і проста жулікаў у атачэньні Барыса Ельцына. Імёны іхныя добра вядомыя – таксама як і ганебныя абставіны апэрацыі “Пераемнік-2000”. (У апошні дзень 1999 года Ельцын здаў уладу ў Крамлі Пуціну – заўвага рэдактара).

Я нагадаў пра гэтыя падзеі нашай нядаўняй гісторыі толькі таму, што яны надзвычай важныя для разуменьня сёньняшняй сітуацыі. Усе ідэалогіі і тэхналогіі ўлады 90-х (па-за вельмі рэдкім выключэньнем) па-старому на плаву. Яны – залаты фонд і мазгавы цэнтар сістэмных лібэралаў, гэтай неад’емнай часткі рэжыму. Яны могуць у сваім коле наракаць на эксцэсы і тупасьць сілавікоў. Іх могуць раздражняць нахабства такіх бязродных, на іхную думку, фаварытаў, як розныя цемчанкі і чемезавы. Яны могуць пагуляцца ў пацешную адлігу з генэтычна блізкім ім айфончыкам, пакуль на таго не цыкне па-пацанску якое-небудзь крутое мутко.

Але яны ніколі ня будуць здольныя на сур’ёзную канфрантацыю з рэжымам, нават цудоўна разумеючы, наколькі ён зьнішчальны для Расеі. Гэта іхная Улада, якая створана імі і служыць ім. “Лібэралаў” абрамовічаў, валошыных, чубайсаў, юргенсаў, іназемцавых, гозманаў, медведевых кроўна злучае з “патрыётамі” пуцінымі, сечынымі, барсуковымі, патрушавымі, якунінымі, гундзяевымі глыбачэйшае перакананьне ў тым, што ў гэтай адсталай краіне гэтаму дзікаму народу ні ў якім выпадку нельга давяраць абіраць уладу на вольных выбарах – а то абавязкава абярэ жудасных людзей, якія паставяць пад пагрозу далейшы курс рынасных рэформаў і аўтарытарнай мадэрнізацыі. Або, іншымі словамі, пачнуць задаваць непрыемныя і непрыстойныя пытаньні аб паходжаньні вялізных маёмасьцяў і тых і другіх.

І гэтае агульнае перакананьне заўсёды ў крытычны момант будзе кідаць сістэмных лібэралаў і былую савецкую інтэлігенцыю, якая слухае бескарысьлівага златавуста Радзіхоўскага, у абдымкі нелюбімай улады. Жабрацкія лекары і прафэсары будуць па-шульгінску крычаць: “Кулямётаў сюды! Кулямётаў!” – пры адной толькі думцы аб тым, што віртуальныя орды лімонаўцаў могуць пасунуцца ў накірунку Рублёўкі.

На добра адпрасаваным лібэральным флангу ўладзе баяцца няма чаго. Ён у яе ў кішэні. Таму ў чаканьні кампаніі, якая рана пачалася, нацлідэру ня трэба будзе хадзіць з кветкамі на магілу Сахарава, прымушаючы Андрэя Дзімітрыевіча пераварочвацца ў труне.

А для спакушэньня левапатрыятычнага фланга дастаткова будзе ліха пракаціцца з брутальнымі байкэрамі на праверанай аховай трохколавай матацыклетцы, пацікавіцца станам сарціраў на пляжах пралетарскага Чалябінска і задушэўна, як сэкс-сымвал з сэкс-сымвалам, засьпяваць, праліваючы сьціплую чэкісцкую сьлязу, “С чего начінается Родіна?” з Анкай Чапмэн.

Так без шуму і непрыкметна заканчваецца Радзіма. Без штодзённых Барадзіно.

Андрэй Піянткоўскі

Крыніца: http://grani.ru/opinion/piontkovsky/m.180162.html Пераклад з расейскай

28/7/2010 › Навіны