Набор “стотысячнікаў”

Апошнімі днямі адзін за адным некалькі псэўдаапазыцыйных “кандыдатаў” заявілі аб тым, што іхныя каманды сабралі больш за неабходных для “кандыдаваньня” 100 тысячаў подпісаў. Радыё Свабода і іншыя СМІ зрабілі такія пераможныя рэпартажы пра гэтую падзею, нібыта “кандыдаты” ужо перамаглі “галоўнага кандыдата” на рэжымных псэўдавыбарах. Людзі, аднак, з цікаўнасьцю пытаюцца: ці праўда гэта? Паўстае таксама яшчэ й другое пытаньне: а што ўласна радвацца?

Па-першае, той, хто назіраў за правядзеньнем псэўдаапазыцыйнага збору подпісаў, упэўнена сьцьвярджае, што такі “ураджай” аўтографаў нашых грамадзянаў у такіх умовах немагчымы. Пад умовамі маецца на ўвазе ня толькі (і ня столькі) дыктатура. Ня трэба забывацца таксама на нашае грамадзтва, якое не зьвяртала амаль ніякай увагі на пікеты падпісантаў. Людзі паасобку, парачкамі і вялікімі натоўпамі міналі асобаў з партрэтамі “кандыдатаў” і нават не глядзелі ў іхны бок. Падпісацца “за дэмакратаў” падыходзіла крыху больш людзей, чым за Лукашэнку, але ў маштабах нашай краіны свае подпісы за “апазыцыю” паставіла мізэрная колькасьць людзей. Заўважана, што “выбары” так і не сталіся тэмай грамадзкіх нефармальных абмеркаваньняў на працы, у грамадзкім транспарце, крамах і г.д. Беларусы адвярнуліся ад груповак, якія гукаюць у прастору: “Падпісацца! Ісьці на выбары!” Беларусы ня хочуць нават размаўляць пра лукашэнкаўскі выбарчы фарс, ня тое, што ісьці на яго. Людзі не клюнулі нават на сьцягі з бел-чырвона-белымі колерамі (часта з рознымі псэўдагеральдычнымі дадаткамі), якія пачала раптам выстаўляць каля сябе псэўдаапазыцыя.

Цяжка даводзіцца яшчэ адной электаральнай катэгорыі – журналістам. Штодня яны вымушаны ляпіць з мухі слана і раздзьмуваць нікчэмныя падзейкі, якія не былі заўважаны грамадзтвам. Вось, напрыклад, фотарэпартажы на Радыё Свабода. Пра тое, як А. Мілінкевіч “зьбірае подпісы за Кастусёва” на правінцыі. Выглядае сцэна кру’ёзна. На фота стаіць Мілінкевіч і яшчэ трое-чацьвёра з групы зборшчыкаў подпісаў. Гэтую кампазыцыю зазьнялі з чатырох бакоў, у розных ракурсах. Але ні ў водзін ракурс не ўпісаўся аніводзін грамадзянін, які хацеў бы падпісацца за “кандыдата”. Людзей побач з колішнім “адзіным ад дэмапазыцыі” проста не было, яны да яго не падыходзілі. Але, паводле рэпарцёра, падзея ёсьць – выбары ідуць! Або рэпартажы пра Міхалевіча, які зьбірае подпісы за сябе таксама на правінцыі. Усё выглядае фальшыва і вымушана. Бачна, што згаданыя “кандыдаты” і іхныя падтрымшчыкі квола пазіруюць на фоне раўнадушша беларускага грамадзтва. Бел-Чырвона-Белыя Сьцягі побач з гэтай публікай выглядаюць вельмі недарэчна. Адчуваецца, што ўсё гэта прафанацыя Фронтаўцы ведаюць, якая гэта цяжкая і маштабная праца. Маштабы і праца псэўдафронтаўцаў-прафанатараў выглядае вельмі непераканаўча і мізэрна.
Па-другое, людзі ў чарговы раз пытаюцца: каму патрэбная гэтая мітусьня пад “выбары”? Усім усё вядома заранёў. Дыктатар нават агучыў адсоткі: колькі прыйдзе галасаваць і колькі ён атрымае галасоў (цікава, адкуль ён гэта ведае за амаль два месяцы да падзеі?). Пра сваю электаральную паразу час ад часу прызнаюцца і самы “кандыдаты”, а таксама іхныя каманды. Часам яны дадаюць, што “галоўнае пачнецца пасьля выбараў” (не удакладняюць – што?). Яшчэ радзей асобы з псэўдаапазыцыі прызнаюцца, што “галоўнае вывесьці пасьля выбараў людзей на плошчу і там мы пакажам, што ў нас ёсьць правы”.

Усе ведаюць, што выбараў няма. Але невялікая колькасьць асобаў, якія называюць сябе “прафэсійнымі палітыкамі” (бо працуюць за грошы), цягне беларусаў на выбарчы фарс. Мы назіраем рэакцыю нашага грамадзтва на іхную палітмітусьцю. Рэакцыя спакойная – беларусы ігнаруюць рэжым і прысьцёбнутую да яго псэўдаапазыцыю. У прынцыпе беларускае грамадзтва ўжо пачало кампанію Народнага Байкоту.

Янка Базыль

29/10/2010 › Навіны