Bielarus.net Плятформа «Беларуская Салідарнасць» |
|||
Зянон ПАЗЬНЯК: ЗЬМЕНА НАЁМНІКАЎ (Ліст да сяброў народнай партыі) Ацэньваючы сытуацыю выбарчай і пасьлявыбарчай афёры рэжыму, мне найбольш непрыемна ўсьведамляць, што ў пастку гэтай авантуры трапіў наш выбітны паэт Уладзімер Някляеў. Палітычны выхад у паэта быў, але яго апярэдзілі, бо тое, што адбываецца ў Беларусі, ёсьць не палітыка, але вайна (вайна з народам), і ўсё дзеецца па мэтадах вайны. Гэта значыць – насуперак законам цывільнага часу. Тым часам правакацыя ідзе сваёй чаргой. “Райхстаг” курыць. Кантора праводзіць масавую “зачыстку” беларускага грамадзтва. Што датычыць так званых “спраўцаў” дзяржаўнага перавароту і “масавых беспарадкаў”, то ведамства актыўна маніпулюе і найперш адпусьціла з-пад арышту частку агентуры ды асобаў, здольных на супрацоўніцтва з рэжымам. Гэта, аднак, яшчэ далёка ня ўсё. Спэктаклі могуць быць самыя бязглуздыя. Гэбісты пачалі гуляцца са сваёй агентурай, выконваючы заданьне начальніка аб стварэньні новай, больш “канструктыўнай” для рэжыму апазыцыі. Тая, што існуе – іх ужо не задавальняе. Ім не падабаецца, перш за ўсё, уплыў Брусэля і нагляд Захаду за яе імітацыйнымі справамі. Але паколькі ўсім кіруе адзін калгасны “самародак”, то ўжо цяпер відаць, што адначасна са зьнішчэньнем беларушчыны і стварэньнем новай “падставы” (падстаўной апазыцыі) гэтая гэбоўская сістэма будзе перакульваць сама сябе. Падтрымкі людзей у гэбістаў няма, і маніпуляцыі абернуцца супраць іх. Нядаўна кантора распачала, напрыклад, так званую “стратэгію” з арыштаваным кандыдатам Міхалевічам, паўтараючы ў нечым схему опуса з агентам Гаўрыліным (зь якім яны праваліліся ў мінулым годзе). Тое самае адбудзецца і тут, як бы хітра гэбоўскія кабінатары ні намудрылі. Кантора ўжо “тонка” намякнула, што не вербавала Міхалевіча, бо ён, маўляў, і так іхны чалавек. (Радыё “Свабода”, 4 сакавіка 2011 г.) І пра гэта, маўляў, яны робяць ужо кінафільм. (Выглядае, што кантора знаходзіцца ў стадыі поўнага маразму.) Чакаюцца чарговыя нумары. Наступным вэрбальным страсеньнем паветра сталі пустапарожныя прызнаньні пра размовы аб грошах “падазраваемага” Кастусёва, якія выклікалі буру лаянкі і вульгаршчыны. І гэтак далей – усё на фоне антыбеларускай дыктатуры і нацыянальнай трагедыі. Калі пытаньне стаіць аб ліквідацыі чарговага захопу ўлады, аб нелегітымнасьці рэжыму, аб непрызнаньні яго акупацыйнага кіраваньня, аб новых выбарах без удзелу ўзурпатара, аб аб’яднаньні нацыі ў новым руху за вольную Беларусь і супраць прамаскоўскай палітыкі акупацыі, — тады правальшчыкі з праваленай псэўдаапазыцыі зноў пачынаюць імітаваць свой канцэрт па пабочных пытаньнях адносін, адцягваючы ўвагу ад галоўнага змаганьня. Гэтыя людзі не пераменяцца ні ў турме, ні па-за турмой, ні пад замежнымі грантамі, ні пад міліцэйскімі палкамі, бо яны ёсьць люстэркавым адбіткам рэжыму, і зьмятаць гэты рэжым трэба разам зь ягонай псэўдаапазыцыяй, пра што мы цьвердзім ужо 10 гадоў, як толькі яна зьявілася. Генэзіс яе вядомы. Псэўдаапазыцыя ўзьнікла з антыфронтаўскіх, антынацыянальных настрояў у нетрах лукашысцкага рэжыму і КГБ. Амаль усе яе асноўныя дзеячы выйшлі адтуль. Гэта быў сумесны праект брусэльскай палітыкі, нямецкай выведкі і савецкага КГБ. Пад яго быў створаны рэсурсны цэнтар Хартыя-97 і рыхтаваўся раскол Народнага Фронту. Ганс-Георг Вік як кіраўнік антынацыянальнага праекту быў потым аб’яўлены намі (Народным Фронтам) пэрсонай нон-грата, дэкляраваны яго будучы арышт і ўзбуджэньне судовай справы ў вольнай дэмакратычнай Беларусі. Раскол Нарднага Фронту ў 1999 годзе стаўся фатальнай падзеяй у нацыянальнай палітыцы, адлюстраваў паражэньне нацыянальна-вызвольных сілаў, свабоды і дэмакратыі. На арэну выйшла псэўдаапазыцыя, аплочаная чужымі зьнешнімі грашыма і падтрыманая чужымі ідэямі: дэмакратыі без суверэнітэту і свабоды без Беларусі. (Гэта значыць, “дэмакратыі” і “свабоды” ў складзе гэбоўскай Расеі. Тут — галоўны зьмест дзейнасьці Ганса Віка, па ўласным яго прызнаньні.) Прыход Пуціна і КГБ да ўлады ў Расеі пахавалі авантурныя спадзяваньні Лукашэнкі на крамлёўскі пасад. Пагроза для неабмежаванай улады менскай хунты з боку рускага гэбізма (“мухі-катлеты”) прымусілі ўзурпатара загаварыць пра суверэнітэт, а наступныя газавыя шантажы з боку Масквы спарадзілі ў яго антымаскоўскую фразэалёгію і спарадычныя філіпікі ў адрас Крамля. Адпаведна ва ўнісон зьмянялася і фразэалёгія псэўдаапазыцыі. Цяпер словы “суверэнітэт” і “незалежнасьць” сталі ў іх прывычнымі, дэкляруюцца амаль як каштоўнасьці. Нядаўна пачалі нават казаць пра прамаскоўскую “ўнутраную акупацыю”. (Нагадаю: прамаскоўская унутраная акупацыя – асноўная палітычная характарыстыка існуючага рэжыму, зробленая Народным Фронтам яшчэ ў 90-х гг.) Галоўная функцыя псэўдаапазыцыі (дзеля якой рэжым цярпеў яе крытыку і патрабаваньні правоў чалавека) – гэта мабілізацыя людзей на выбары і рэфэрэндумы пад выглядам агітацыі за “дэмакратыю”. Ад выбараў да выбараў яны настройвалі і накіроўвалі пратэстны электарат на галасаваньне, на ўдзел у фальшывых выбарах. Не забясьпечыўшы ніякіх умоў для аб’ектыўнага выніку, яны штурхалі выбаршчыкаў у горла фальсіфікацыйнай машыны, як салому ў сячкарню, дзе на выхадзе была толькі сечка. І так увесь час. Самым вялікім злачынствам псэўдаапазыцыі (і яе спонсараў) быў загон пратэстнага электарату на антызаконны антыканстытуцыйны рэфэрэндум 2004 г. аб трэцім тэрміне Лукашэнкі. Беларусам ні ў якой форме нельга было ўдзельнічаць у антызаконнай справе, інакш яны легітымізавалі крымінальныя дзеяньні рэжыму па ўзурпацыі ўлады. Наша аргумэнтацыя і агітацыя за няўдзел у галасаваньні і за байкот антыканстытуцыйнага рэфэрэндуму была ўспрынята і пачута, але тады ўжо ня Фронт (які раскалолі) дамінаваў у апазыцыйнай прасторы. Шум і галас псэўдапрагматыкаў і псэўдаапазыцыі, падтрыманы іхнымі заплечнікамі і эўра-фінансамі, заглушыў сумленьне й развагі здаровага сэнсу. “Иди и скажи ему свое НЕТ” – такі быў іхны фальшывы лёзунг, просты для разуменьня простых людзей. Пайшлі і сказалі. А на выхадзе — “сечка” (“элегантная перамога” ўзурпатара). Нашыя высновы былі жорсткімі. Сьведамая падтрымка і ўдзел у незаконных дзеяньнях, якія прывялі да антынацыянальных антыграмадзкіх вынікаў, павінны быць караныя па закону. У вольнай дэмакратычнай Беларусі кіраўнікі псэўдаапазыцыі, гэтак жа, як і кіраўнікі антыбеларускага рэжыму, мусілі б разам ісьці пад суд (захоп улады незаконным мэтадам і спрыяньне яму). Цяпер мы зьяўляемся сьведкамі тыповай для гэбізму зьявы (некалькі гадоў таму такое адбылося ў Расеі) – рэжым зьмяняе існуючую псэўдаапазыцыю на новую каманду і сам распраўляецца са старой надакучыўшай яму апазыцыяй, засадзіўшы яе кіраўнікоў у турму. Я ўжо казаў і пісаў раней: ўсё, што адбылося 19 сьнежня 2010 г. – гэта, у значнай ступені таксама, — вынік палітычных паводзінаў спарынг-кандыдатаў на выбарах Лукашэнкі. Яны сьведама ўдзельнічалі ў подлым праекце рэжыму, лёгкадумна не здагадваючыся, які будзе падзейны вынік іхняга ўдзелу. Сваёй палітычнай недальнабачнасьцю, бязглуздасьцю і нацыянальнай безадказнасьцю яны падставілі тысячы людзей пад пабоішча на плошчы і самы трапілі ў пастку, як мышы, рэальна не разумеючы, зь якой катэгорыяй улады і зь кім маюць справу. Сцьвярджаю гэта з поўным правам, бо пісаў і папярэджваў аб выніках, пачынаючы з траўня мінулага году, а некаторым спарынг-кандыдатам казаў асабіста. Але самае дрэннае тое, што безадказна паставіўшыся да народа, яны далі повад для масавых гэбісцкіх “зачыстак” грамадзтва, да вынішчэньня ўсяго таго станоўчага, беларускага, што, супраціўляючыся ўціску, зьявілася ў нашай краіне. Тое, што вікаўскай псэўдаапазыцыі прыходзіць канец, — гэта заканамернасьць, якая мусіла адбыцца (шкада толькі, што праз несувымернае цярпеньне людзей). Палітычнае стварэньне Ганса Віка на беларускім полі было антынацыянальным і заганным ад пачатку і ўрэшце дайшло да маразму. Гнілое мусіла зьнікнуць. Нешта падобнае намячаецца і ў Беларусі, але ў іншай форме, бо абставіны складаныя. Стаўка, як бачым, робіцца, перш за ўсё, на агентуру, а фармаваньнем займаецца КГБ. Імёны новай прырэжымнай “апазыцыі” ужо мільгацяць. Не пакінуты без увагі і ўзмацняецца накірунак на Захадзе. Вікаўская псэўдаапазыцыя не задавальняла рэжым і Маскву, у асноўным, па двух прычынах: цесныя сувязі з Захадам ды падкантрольнасьць Брусэлю і крэн (у апошні час) да нацыянальных інтарэсаў (прынамсі, на словах), што найбольш непакоіла Маскву, якая прывыкла шукаць і ствараць сваіх стаўленьнікаў сярод апазыцыі. Раздражняла тое і рэжым, які трымаў манаполію на сваю інтэрпрэтацыю інтарэсаў нацыі (гатовай, па выказваньні ўзурпатара, “умирать за Россию”). У другой палове мінулага года Крэмль прымусіў Лукашэнку парваць адносіны з Захадам і арыентавацца толькі на Расею. Адпаведна і празаходняй апазыцыі больш ня мусіла быць. Масква зноў дае грошы рэжыму (праз фінансаваньне АЭС) і абяцае даць болей, відаць, аднак, забараніўшы яму ўжо размаўляць аб “другім крыле”. Прыўладную апазыцыю, да стварэньня якой падступаецца ўлада, будуць імкнуцца зрабіць прамаскоўскай (хоць рэжым у гэтым і не зацікаўлены). Паўстае пытаньне: што ў гэтай акупацыйнай валтузьні, накіраванай на захаваньне антыбеларускага рэжыму, рабіць нам, беларусам, жыхарам краіны? Што рабіць у абставанах бяспраўя, страху і перасьледу? Відавочна, што патрэбны агульны нацыянальны пратэстны Рух, сканцэнтраваны на прыймальнай для бальшыні задачы. Такі Рух ня ўтворыцца па легальнай клясычнай схеме. Першыя ж арганізацыі і першыя крокі будуць задушаны. Ідэя, якая можа згуртаваць бальшыню грамадзтва, простая: новыя выбары без Лукашэнкі. Гэта ёсьць прынцып, каталізатар, па якім можна структурызаваць наша атамізаванае грамадзтва. Сама ідэя, фактычна, на шмат шырэйшая і ўключае ў сябе ідэю нацыянальную. Структурызаванае грамадзтва хутчэй акамулюе ідэі, хутчэй палітычна сьпее, больш здольнае ў патрэбны момант імгненна стварыць арганізацыйныя формы барацьбы, якія могуць адразу вырасьці ў масавы рух. Структарызаванае грамадзтва ў сфэры Руху, што існуе пад дыктатурай, складаецца не з асобных людзей, а з асобных групаў (суполкі ад 3 да 7 чалавек), аб’яднаных адной задачай, але ня зьвязаных арганізацыйна (гарызантальныя сувязі адсутнічаюць). Сувязь ёсьць толькі з каардынацыйным цэнтрам на ўзроўні кіраўнікоў суполак. Каардынацыйны цэнтар недасягальны для рэжыму. Мы абазначылі зьмест працы і сутнасьць існаваньня суполак, прапанавалі бясьпечную схему кансалідацыі людзей пад дыктатурай у абставінах страху і перасьледу. Суполкі пры неабходнасьці могуць рэгістраваць таксама розныя формы сваіх грамадзкіх арганізацый (бытавога кшталту, таварыстваў па інтарэсах і г.д.), але справа супраціўленьня дыктатуры павінна пашырацца. На пэўным этапе структурызаванае грамадзтва Руху можа скарыстаць дэлегуючыя функцыі суполак і ў адначасьсі ператварыцца ў грамадзкую сілу і г. д. Перашкодзіць структурызацыі рэжым ня ў сіле (хіба што ў КГБ запішацца ўся нацыя, што немагчыма). 13 сакавіка 2011 г. Зянон ПАЗЬНЯК 15/3/2011 › Навіны |
Навіны ‹ Пошук:Каляндар:Ідзі і глядзі:НАРОДНАЯ ПРАГРАМА «ВОЛЬНАЯ БЕЛАРУСЬ» С. Навумчык. «Сем гадоў Адраджэньня, альбо фрагмэнты найноўшай беларускай гісторыі (1988-1995)» З. Пазьняк. «Прамаскоўскі рэжым» Зянон. Паэма «Вялікае Княства» З. Пазьняк. «Развагі пра беларускія справы» Курапаты беларуская сьвятыня Збор фактаў расейскага тэрору супраць беларусаў З. Пазьняк. «Беларуска-расейская вайна» «Гутаркі з Антонам Шукелойцем» (PDF) Беларуская Салідарнасьць:ПЛЯТФОРМА НАРОДНАГА ЯДНАНЬНЯ. 1. Беларуская Салідарнасьць гэта ёсьць плятформа Беларускага Адраджэньня, форма ідэйнай лучнасьці паміж беларусамі і пазыцыя змаганьня з акупацыйным антыбеларускім рэжымам. Яе дэклярацыя салідарнасьці простая і надзейная, па прынцыпу Каліноўскага: 2. Зьместам беларускага яднаньня ёсьць Беларуская нацыянальная дзяржава. Сымвалам Беларускай дзяржавы ёсьць нацыянальны Бел-Чырвона-Белы Сьцяг і гэрб Пагоня. 3. Беларуская Салідарнасьць стаіць за праўду Беларускага Адраджэньня, якое кажа: «Не правы чалавека галоўнае для беларусаў, а незалежнасьць і свабода, бо не бывае правоў чалавека пад акупацыяй». Трэба змагацца за свабоду і вызваленьне Беларусі, а не прасіць «правоў» у рэжыма і акупантаў. Акупанты правоў не даюць. Яны пакідаюць нам «права» быць рабочым матэрыялам дзеля іхных імпэрскіх інтарэсаў. 4. Беларуская Салідарнасьць сцьвярджае і абараняе дэмакратычныя каштоўнасьці народнага агульнанацыянальнага кшталту, якія мусяць шанаваць і бараніць усе беларусы перад небясьпекай агрэсіўнай пагрозы з Расеі і перад палітыкай антынацыянальнага рэжыму Лукашэнкі на Беларусі. 5. Беларуская Салідарнасьць мацуе грунт, кірунак дзеяньняў і ідэі беларускага змаганьня ў абарону беларускай незалежнасьці, мовы, культуры, беларускай нацыянальнай уласнасьці, маёмасьці і беларускай дзяржаўнай сістэмы дэмакратычнага існаваньня нацыі. 6. Усіх беларусаў як нацыю злучае і яднае беларуская мова, беларуская гісторыя, беларуская зямля, беларуская культура, беларуская дзяржава і ўся беларуская супольнасьць людзей Беларускі Народ. 7. Усе беларусы, незалежна ад сьветапогляду і палітычных кірункаў, яднаюцца дзеля абароны беларускіх каштоўнасьцяў, беларускіх сымвалаў і беларускіх нацыянальных інтарэсаў. 8. Формы дзейнасьці Беларускай Салідарнасьці могуць быць рознымі, але заўсёды павінна ўлічвацца антыбеларуская палітыка прамаскоўскага рэжыму на Беларусі і пагроза нашаму нацыянальнаму, культурнаму і дзяржаўнаму існаваньню. Таму ва ўсіх справах Беларусь перад усім. Трэба шанаваць усё беларускае. Шанаваць беларускую дзяржаўнасьць. Шанаваць беларускую мову і беларускі народ. Шанаваць беларускую зямлю і беларускую культуру. Шанаваць здабытак народнай працы. Беларус беларуса мусіць бараніць перад небясьпекай. Беларус беларусу мусіць дапамагаць. Беларус беларуса павінен падтрымліваць паўсюдна на Беларусі і ва ўсім сьвеце. Сябры й партнэры: |
Беларуская Салідарнасьць // 20002024 |