Bielarus.net Навіны // Аналітыка // Курапаты
be pl en
Беларуская Салідарнасьць
Bielarus.net
Плятформа «Беларуская Салідарнасць»

РЫЦАР

7 траўня сёлета споўнілася 250 год з дня нараджэньня князя Юзэфа Антонія Панятоўскага (1763-1813). Пляменьнік апошняга караля Польшчы і вялікага князя ВКЛ Станіслава Аўгуста Панятоўскага, будучы славуты ваяр нарадзіўся ў Вене, там вучыўся ваеннай справе і пачаў ваенны шлях ў вайне Аўстрыйскай імпэрыі супраць турак. Ужо маладым чалавекам ён часта бываў у Варшаве, стаўся вельмі блізкім чалавекам Станіславу Аўгусту. У 1789 г. кароль і Сэйм заклікалі яго на службу ў польскую армію. Разам з Касьцюшкам і трыма іншымі афіцэрамі Панятоўскі атрымаў званьне генэрал-маёра і камандваньне над дывізіяй, якая фармавалася ва Украіне. Але ён пасьпеў адыграць важную ролю ў падзеях, што разгарнуліся ў Варшаве. Падчас дэбатаў над Канстытуцыяй Рэчы Паспалітай у каралеўскім замку, войскамі, што атачалі замак, камандваў менавіта генэрал Панятоўскі. Сам ён знаходзіўся з атрадам уланаў у зале паседжаньняў (каб змарнаваць спробы праціўнікаў Канстытуцыі сарваць яе прыняцьце).

У войнах Рэчы Паспалітай супраць расейскіх агрэсараў генэрал Панятоўскі праявіў ваенны талент і асабістую адвагу. Як вядома, змаганьне народаў Рэчы Паспалітай скончылася паразай. Але ўсе чакалі далейшай магчымасьці ўдарыць па спрадвечнаму ворагу. Пасьля Тыльзіцкага міру ў 1806 г. французкія войскі занялі Варшаву, і Панятоўскі стаў на чале войскаў Варшаўскага княства. Далейшы ягоны баявы шлях прайшоў у хаўрусе з Напалеёнам, у агульным спадзяваньні адраджэньня Рэчы Паспалітай.
У вайне супраць Аўстрыі Панятоўскі з сваімі палкамі рашуча дзейнічаў супраць аўстрыйскай арміі, якая перавышала яго колькасьцю ў два разы. У бітве пад Рашынам князь асабістым прыкладам натхняў жаўнераў на змаганьне і прадухіліў катастрофу. Потым ён узначаліў пераможную выправу, якая прывяла да вызваленьня ад аўстрыйцаў Кракава і Львова.
Падчас наступу на Маскву ў 1812 годзе Панятоўскі з сваімі войскамі ваяваў у авангардзе і вызначыўся ў бітвах пад Смаленскам, Барадзіным, Вязьмай, Чырыкавым і Вінкавым. Падчас пераправы войскаў праз Бярэзіну ён ледзь не патрапіў у палон да расейцаў. У 1813 г. ён камандваў войскамі, якія змагаліся з войскамі антынапалеёнаўскай кааліцыі ў Саксоніі. У першы дзень бітвы пад Лейпцыгам (“Бітвы Народаў”) 16 кастрычніка 1813 г. Напалеён надаў яму тытул маршала Францыі (такога гонару быў удастоены толькі адзін замежны генэрал – Панятоўскі). 19 кастрычніка Панятоўскі з сваімі аддзеламі прыкрываў адступленьне французкай арміі, быў цяжка паранены, а потым патануў, перапраўляючыся праз раку Эльстэр.

Польскія эліты не забыліся свайго героя, які стаўся сымвалам змаганьня за вызваленьне айчыны ад маскоўскай акупацыі. У 1817 г. быў замоўлены помнік нацыянальнаму герою ў знакамітага на ўсю Эўропу дацкага скульптара Бэртэля Тарвальдсэна. Пластык зрабіў эскіз помніка на ўзор антычнай коннай статуі імпэратара Марка Аўрэлія, што дагэтуль стаіць на Капітоліі ў Рыме. У 1832 г. урэшце быў адліты помнік. Але пасьля паўстаньня 1830-31 гг. устанавіць яго ў Варшаве не дазвалялі акупацыйныя расейскія ўлады.
Помнікам завалодаў князь Іван Паскевіч, які камандваў здушэньнем паўстаньня і быў прызначаны генэрал-губэрнатарам захопленых тэрыторый. Паскевіч завёз помнік у Гомель і паставіў яго каля свайго палаца як сымвал перамогі над паўстанцамі. Там помнік Панятоўскаму прастаяў да 1922 г., калі пасьля польска-бальшавіцкай вайны ў рамках кантрыбуцый паводле Рыжскага міру ён быў вывезены назад у Варшаву, дзе яго ўсталявалі перад Саскім палацам і Магілай Невядомага Жаўнера. У 1944 г. немцы зьнішчылі помнік (у 1945 г. былі знойдзены некалькі фрагмэнтаў помніка ў руінах Варшавы). Новую адліўку статуі выканалі ў 1948-51 гг. паводле мадэлі, што захоўваецца ў Музэі Тарвальдсэна ў Капэнгагэне. Каралеўства Данія падарыла Варшаве адноўлены помнік, які дагэтуль стаіць насупраць Радзівілаўскага палацу ў сталіцы Польшчы.
Я добра памятаю пастамэнт помніка Панятоўскаму, які доўга стаяў каля палаца Паскевіча ў гомельскім парку. У культурнай краіне нават гэты элемэнт скульптурнай кампазыцыі захоўваўся б як помнік культуры і гісторыі. Але правінцыйнаму савецкаму начальству гэты пастамэнт (ужо без надпісаў і знакаў, г. зн. у прынцыпе бяскрыўдны) назаляў вочы. Яго разбурылі недзе ў сярэдзіне 1970-х гадоў…

Валеры Буйвал

18/5/2013 › Навіны


Навіны
Аналітыка
Актуаліі
Курапаты
Фотаархіў
Беларускія Ведамасьці
Змаганьне за Беларусь
Старонкі гісторыі
Цікавая літаратура

Пошук:




Каляндар:

Травень 2013
П А С Ч П С Н
« Кра   Чэр »
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728293031  

Ідзі і глядзі:

НАРОДНАЯ ПРАГРАМА «ВОЛЬНАЯ БЕЛАРУСЬ»

С. Навумчык. «Сем гадоў Адраджэньня, альбо фрагмэнты найноўшай беларускай гісторыі (1988-1995)»

З. Пазьняк. «Прамаскоўскі рэжым»

Зянон. Паэма «Вялікае Княства»

З. Пазьняк. «Развагі пра беларускія справы»

Курапаты  — беларуская сьвятыня

Збор фактаў расейскага тэрору супраць беларусаў

З. Пазьняк. «Беларуска-расейская вайна»

«Новае Стагоддзе» (PDF)

«Гутаркі з Антонам Шукелойцем» (PDF)

Парсіваль

RSS


Беларуская Салідарнасьць:

ПЛЯТФОРМА НАРОДНАГА ЯДНАНЬНЯ.

1. Беларуская Салідарнасьць гэта ёсьць плятформа Беларускага Адраджэньня, форма ідэйнай лучнасьці паміж беларусамі і пазыцыя змаганьня з акупацыйным антыбеларускім рэжымам. Яе дэклярацыя салідарнасьці простая і надзейная, па прынцыпу Каліноўскага:
— Каго любіш?
— Люблю Беларусь.
— Дык узаемна.

2. Зьместам беларускага яднаньня ёсьць Беларуская нацыянальная дзяржава. Сымвалам Беларускай дзяржавы ёсьць нацыянальны Бел-Чырвона-Белы Сьцяг і гэрб Пагоня.

3. Беларуская Салідарнасьць стаіць за праўду Беларускага Адраджэньня, якое кажа: «Не правы чалавека — галоўнае для беларусаў, а незалежнасьць і свабода, бо не бывае „правоў чалавека“ пад акупацыяй». Трэба змагацца за свабоду і вызваленьне Беларусі, а не прасіць «правоў» у рэжыма і акупантаў. Акупанты правоў не даюць. Яны пакідаюць нам «права» быць рабочым матэрыялам дзеля іхных імпэрскіх інтарэсаў.

4. Беларуская Салідарнасьць сцьвярджае і абараняе дэмакратычныя каштоўнасьці народнага агульнанацыянальнага кшталту, якія мусяць шанаваць і бараніць усе беларусы перад небясьпекай агрэсіўнай пагрозы з Расеі і перад палітыкай антынацыянальнага рэжыму Лукашэнкі на Беларусі.

5. Беларуская Салідарнасьць мацуе грунт, кірунак дзеяньняў і ідэі беларускага змаганьня ў абарону беларускай незалежнасьці, мовы, культуры, беларускай нацыянальнай уласнасьці, маёмасьці і беларускай дзяржаўнай сістэмы дэмакратычнага існаваньня нацыі.

6. Усіх беларусаў як нацыю злучае і яднае беларуская мова, беларуская гісторыя, беларуская зямля, беларуская культура, беларуская дзяржава і ўся беларуская супольнасьць людзей — Беларускі Народ.

7. Усе беларусы, незалежна ад сьветапогляду і палітычных кірункаў, яднаюцца дзеля абароны беларускіх каштоўнасьцяў, беларускіх сымвалаў і беларускіх нацыянальных інтарэсаў.

8. Формы дзейнасьці Беларускай Салідарнасьці могуць быць рознымі, але заўсёды павінна ўлічвацца антыбеларуская палітыка прамаскоўскага рэжыму на Беларусі і пагроза нашаму нацыянальнаму, культурнаму і дзяржаўнаму існаваньню. Таму ва ўсіх справах — Беларусь перад усім. Трэба шанаваць усё беларускае. Шанаваць беларускую дзяржаўнасьць. Шанаваць беларускую мову і беларускі народ. Шанаваць беларускую зямлю і беларускую культуру. Шанаваць здабытак народнай працы. Беларус беларуса мусіць бараніць перад небясьпекай. Беларус беларусу мусіць дапамагаць. Беларус беларуса павінен падтрымліваць паўсюдна на Беларусі і ва ўсім сьвеце.


Сябры й партнэры:

Кансэрватыўна-Хрысьціянская Партыя - БНФ


Беларуская Салідарнасьць // 2000—2024