Чарговая порцыя брыдоты і фальшу

Днямі “дэмСМІ РБ” паведамілі пра “сустрэчу пісьменьніцы С. Алексіевіч з чытачамі ў Менску”. Сустрэчу арганізавалі немцы (амбасада ФРГ і Інстытут Гётэ) – хто б сумняваўся! Нагаворанае “пісьменьніцай” лёгка разьбіраецца на цытаты:

“Учора я увайшла ў Інтэрнэт і паўгадзіны плакала, пабачыўшы ролік, дзе па ўкраінскіх вёсках ідзе калона, якая вязе загінулых салдат. Паўсюль людзі сустракалі яго, стоячы на каленях — гэтыя грузныя савецкія людзі: вялікія мужыкі, па якіх відаць, што яны п’юць, жанчыны, па якіх відаць, што яны цягнуць усё на сабе, дзеці… І я глядзела на гэтае, глядзела на гэтыя твары і падумала, што не, чырвоны чалавек яшчэ не сышоў. Развітанне з ім будзе вельмі доўгім”. (Канец цытаты).

Многія тысячы беларусаў таксама паглядзелі гэтыя відэакадры. Але ўбачылі там не “мужыкоў, якія п’юць”, не “чырвоных чалавекаў”, а Украінскую нацыю, якая кленчыць перад сваімі загіблымі героямі і ніколі ня ўстане на калені перад Маскоўскім Хамам. Цытуем далей:

“Я, насамрэч, жыву з пачуцьцём паразы”

“Я вельмі хварэю за беларускую мову і культуру і вельмі хацела, каб гэта была асобная незалежная краіна і каб яна ацалела ў гэтым жаху, які насоўваецца, і мы нічога не можам зрабіць.
Але я нарадзілася ў той час, калі была гэтая ўтопія, я ішла за ёю, і ўтопія размаўляла на расійскай мове. Зрабіць тое, што я зрабіла, на беларускай мове было немагчыма. Я займалася цэлым агромістым савецкім светам”.

“Інтэлектуалаў у нас няма”. (Канец цытаваньня).

Ад нагаворанага “пісьменьніцай” у галовах павінна застацца нешта сумбурна-пэсімістычнае. Па-беларуску яна так і не навучылася выказвацца або пісаць (мы цытуем пераклад з “дэмСМІ”), але лекцыі беларусам ахвотна дае, за нямецкія грошы. І інтэлектуалаў у нас няма, і нічога мы зрабіць ня можам. І галоўнае, ні слова пра агрэсію Масквы, пра сапраўднага падпальшчыка вайны. Але зьдзіўляцца ня трэба. Што такое гэтая “пісьменьніца”, даўно ўжо паведамлялася на патрыятычных сайтах. Вось, напрыклад, публікацыя Янкі Базыля на “Беларускай Салідарнасьці” ад 6 ліпеня 2013 г.

Мадам зноў злавілі на беларусафобстве

23 чэрвеня ў інфармпрасторы разьляцелася навіна:
Дэпутат Бундэстага Марылуізэ Бэк павіншавала пісьменніцу Святлану Алексіевіч з прысуджэннем Міжнароднай прэміі міру нямецкіх кнігагандляроў за 2013 год.
Як адзначаецца ў віншаванні, “Святлана Алексіевіч вельмі чуйна і чула апісвае рэальнасць Беларусі, якая рабілася ўсё больш жорсткай”, піша БелаПАН. (Канец цытаваньня).
У гэтым паведамленьні мадам Алексіевіч названая “беларускай пісьменьніцай”. Але мы дазволім сябе засумнявацца ў абгрунтаванасьці гэткага тытулаваньня (дый не пісьменьніца яна, а журналістка, якая займаецца дакумэнтальнай прозай). Бо адбылася нечаканая для лаўрэаткі (прэмія ад нямецкіх кнігавыдаўцоў раўняецца 25 тыс. эўраў) “уцечка інфармацыі”. І чуйныя людзі прыхапілі “пісьменьніцу” на беларусафобстве. Справа ў тым, што даючы інтэрв’ю нямецкай газэце “Frankfurter Allgemeine Zeitung” (нумар за 20 чэрвеня сёлета), Алексіевіч не стрымалася, калі пачула пытаньне журналісткі:

Obwohl Minsk Ihre Heimat ist, schreiben Sie nicht auf Belorussisch.

Хаця Менск ёсьць Вашай радзімай, Вы ня пішаце па-беларуску.

І “урэзала ад усяе душы” наступны пасаж:

Ja, ich schreibe nur russisch und verstehe mich auch als Angehörige der russischen Kultur. Die weißrussische Sprache ist sehr bäuerlich und literarisch unausgereift.

Так, я пішу толькі па-расейску і разумею сябе таксама як прыналежную да расейскай культуры. Беларуская мова вельмі вясковая і літаратурна недасьпелая. (Канец цытаваньня).

Да такой нізасьці трэба дадумацца. Праўда, цяпер сп. Алексіевіч апраўдваецца на старонцы і хвалях Радыё Свабоды. Маўляў, яе ня так зразумелі і пераклалі. Яна завярае ў сваёй адданасьці беларускай культуры. А нам нешта ня верыцца ў шчырасьць заяваў і творчасьці гэтай мадам. Перш за ўсё таму, што яе антыбеларускія заявы маюць рэцыдыўны характар. Яе прыхапілі на гэтым ня ў першы раз. Думаем, што таксама не ў апошні. А галоўная прычына паводзінаў мадам у тым, што менавіта за гэта яе і аплочваюць-друкуюць-узнагароджваюць немцы і віншуюць з Бундэстага. Германскаму афіцыёзу (які на працягу гадоў муштраваў лукашыстоўскія рэпрэсійныя структуры, вучыў іх душыць наш народ) важна, каб да ўсяго была таксама й “духоўная падкладка” — аўтарытэтнае сьведчаньне ў стылі салоннай баечкі з 19-га стагоддзя пра “вясковасьць і недасьпеласьць” вялікай мовы.

Мяркуем, што ня тое яшчэ пачуем. Цалкам верагодна, што пасьля гэтай прэміі германцы будуць спрабаваць зрабіць мадам лаўрэаткай Нобэлеўскай прэміі па літаратуры. Гісторыя паказвае, што гэтая кантора можа зрабіць сваім лаўрэятам нават казу, быў бы заказ і кан’юнктура. Ці такое ўжо было! Дарэчы, Беларусы маглі б спыніць гэту германскую інтрыгу.

Янка Базыль

1/10/2014 › Навіны