Саша Сотнік: КГБ не пакідае Расеі шанцаў, Лубянка ўсё раскрала

“Трымайцеся там…”

У Дзярждуме пануюць пахавальныя настроі. Грошай няма, і пэрпэктывы зусім не вясёлкавыя. Наўпроставыя замежныя інвэстыцыі (паводле дадзеных ЦБ) абваліліся з 69,2 млрд даляраў (2013) да 22,0 млрд даляраў (2014), а ў 2015 годзе склалі ўсяго 4,8 млрд даляраў. Укладаць грошы ў Расею ніхто ня хоча. Ад Крамля ідзе салодкаваты пах нябожчыка, што раскладаецца. Падчас візыту ў Грэцыю Пуцін вырашыў перасоўвацца на трох браніраваных аўтамабілях (у сетках рагочуць: перавозіць царственную тушку будуць па частках?) і вырашыў атачыць сябе “электронныі полем бясьпекі”. За дзень да візыту ён раптам звольніў дырэктара ФСО Мурава. Інфармацыя аб звальненьні высокапастаўленага ахоўніка супярэчлівая: ці то ён краў (кажуць, у Мурава была знойдзена незадэклараваная падмаскоўная нерухомасьць коштам у 2 млрд рублёў), ці то патрапіў пад падозру ў нелаяльнасьці. У любым выпадку, звальненьне фігуры, крытычна блізкай да “цела” – падзея зусім не шэраговая, і можа нашэптваць канспіролагам вэрсію аб тым, што “першая асоба ня ўпэўнена ў сваім бліжэйшым атачэньні”.

Доўгачаканы, але ўсяроўна – нечаканы абмен украінскай лётчыцы Надзеі Саўчанкі на двух расейскіх ГРУшнікаў, уносіць яшчэ больш фарбаў у палітычны ландшафт. У яго трэба толькі ўгледзецца. Атрымліваецца, што Пуцін “прагнуўся” пад ціскам ці то Захаду, ці то – уласнага блізкага кола, у якога, як трапна зазначыў у Крыме Дзімітры Медведев, “грошай няма”. Доўгім перамовам аб абмене былі з самага пачатку наканавана завершыцца паразай Крамля. Амэрыканцы жорстка адмовілі Пуціну ў выдачы Віктара Бута – гэтага мэнтальна блізкага для чэкістаў бандыта, які гандляваў зброяй направа і налева. Наркаперавозчык таксама быў выкрэсьлены з “гульняў абмену”. І вось, акурат напярэдадні сустрэчы “Вялікай сямёркі”, Пуцін “мілуе” Саўчанку і мяняе яе на “прыблудных” Ярафеева і Аляксандрава, якія адразу ж пасьля прызямленьня ў родным аэрапорце, трапляюць у абдымкі самотных жонак, пасьля чаго – зьнікаюць, нібыта сьцертыя інфармацыйным ласьцікам. Саўчанка, вярнуўшыся ў Кіеў, раздае громкія інтэрв’ю, праводзіць жорсткую прэс-канфэрэнцыю, выказваючы абсалютна “непаліткарэктныя” фразы на адрас “міласьцівага Уладзіміра Уладзіміравіча”. Яна нават гаворыць сакральна-лаянкавае слоўца на літару “Х”, пад якім, хутчэй за ўсё, наш “міласьцівы гасудар” і ўвойдзе ў падручнікі сусьветнай гісторыі.

І няхай бы – Саўчанка. Яе несправядліва судзілі, яе два гады трымалі пад імпэрскім замком, ёй ёсьць на каго крыўдаваць і злавацца. Але “Вялікая сямёрка”… Яна, як высьветлілася, таксама не напоўнілася ўдзячнасьцю ад палітычнай шчодрасьці крамлёўскага гульца. Больш таго – прагаласавала за працяг санкцый. Гэтая чорная няўдзячнасьць вялікім цяжарам легла на змардаваныя грудзі “зьбіральніка земляў рускіх”, пагражаючы паглыбленьнем эканамічнага крызісу і натуральным перацяканьнем яго – у палітычны. І вось ужо “дзярбаняць” Дзярыпаску, тузаючы за нэрвовыя канчаткі алігархат, што скруціўся ў зьмяіны клубок. На парадку дня – адно пытаньне: хто наступны? На каго пакажа пуцінскі «перст»? Каго “у парадку працоўнай алігархічнай дысцыпліны” прымусяць раскашэліцца і аплаціць гэапалітычныя гульні на мілітарысцкім банкеце?

У мурах Крамля насьпявае паніка. Яна ня можа не насьпець. У калідорах Дзярждумы кажуць, што “у хуткім часе распачнецца жорсткая чыстка”. Прычым, хто і каго сабраўся “чысьціць” – не ўдакладняецца. Але зразумела галоўнае: ніякага плана па выхаду з гразкага балота, у якое завёў краіну наш лубянскі Сусанін, ні ў кога няма. Ні ў Кудрына, які стогне аб лібэралізацыі эканомікі, ні ў Глазьева, які моліцца на “друкарскі станок”, ні – тым больш – у Медведева, які па-дзіцячаму шчыра раіць жыхарам “аджатага Крыма”: “Трымацеся тут, здароўя вам і добрага настрою”…

Праект “Уладзімір Пуцін” жыў 16 гадоў. За гэты час, аблізаны да блішчастага стану, ён праскакаў на лубянскай “траянскай кабыле” касьмічную адлегласьць: ад “маладога і энэргічная прынцыповага сьціплага падпалкоўніка спэцслужбаў” – гэткага “рыцара Шцірліца” – да “Х”, пагарджанага цывілізацыяй: нікому не патрэбнага, адкінутага ўсімі, але затое – ён адказаў на пытаньне, што ўсіх хвалюе: “Ху із містэр Пуцін?” А вось яно і ёсьць: тое самае слова, што так шчодра прысабачана проста на лысую галаву. Каб гісторыкі ўжо дакладна не пераблыталі: ні з вусатым Сталіным, ні з “брованосцам” Леанідам, ні з “Мішкам-мечаным”. Яно такое: нікчэмнае, але жудасна навязьлівае і агрэсіўнае ў сваім пячорным рэваншызме…

Калі насельніцтва маўчыць з прычыны страху, што пасяліўся ў выніку дзяржаўнага шантажу (звальненьня з працы нікому ня хочацца), то “трымальнікі акцый” – усе гэтыя фігуратны “сьпіса Форбса” – натуральным чынам занураны ў працэс ацэнкі ўласных рызыкаў. Да якой ступені схуднеюць іхнія кашалькі ў выпадку пралангацыі ўлады дадзенай осабі? Завёў краіну і бізнэс у гразкае месца па самыя грудзі, выбіў з рук выратавальны дручок – а дрыгва працягвае засмоктваць уніз, пагражаючы паглынуць ахвяру цалкам. Улюкаеў шчыра шукаў дно, ныраў і мацаў, ледзь не захлынуўшыся ў працэсе, але ў выніку прыйшоў да высновы, што пошукі бескарысныя і прасьцей – хлусіць, паведамляючы штотыдзень пра “новы паддон”, дасягнуты шматпакутнай пуціномікай.

Калі складваеш мазаіку з аскелкаў палітычных навінаў, вельмі лёгка памыліцца. Тобок, цалкам магчыма, што Крэмль сёньня сгуртаваны і моцны, як адзіны арганізм, а ягоная структура – маналітная. Можа быць, ён нават поўны рашучасьці зноў паказаць “стальную руку”, здольную “заштурхаць рускіх халопаў у рамкі непазьбежнага квітненьня”. Загнаць праз новыя рэпрэсіі, праз страх і кроў, праз стварэньне абраза “новага правадыра”. Але адсутнасьць выразнай ідэалагічнай асновы разам з поўнай разгубленасьцю “палітычных эліт”, якія збанкрутавалі, падказвае, што йдзецца, хутчэй за ўсё, пра агонію і хуткі схіл эпохі “сонцааблічнага Уладзіміра”. Не атрымліваецца зьвесьці ў купу “ваенныя дасягненьні” з палітычнай мітусьнёй. Не ўдаецца намацаць цьвёрдую глебу для “адчайнага кідка”. Ні на Захад, ні на Усход. Адчуваецца толькі імклівая стагнацыя па ўсёй плошчы краіны, па ўсіх эканамічных і культурных узроўнях. Адчуваецца поўнае занурваньне без спадзяваньня хоць калі-небудзь выплысьці. Гэта нават не “Тытанік”, а хутчэй – трагічна загіблы падводны човен “Курск”, у якім пакутліва задыхаліся і захлыналіся пасланыя на пагібель грамадзяне Расеі. Так і задыхнуліся, не дачакаўшыся дапамогі ад свайго “галоўнакамандуючага”…

Пуцін – фарсавая фігура, якой наканавана стацца магільшчыкам у разыгранай гістарычнай трагедыі. Ён доўга “закапваў” магчымасьці нашай краіны. 16 гадоў ён разьменьваў іх на лаяльнасьць да сябе, заігрываў і хлусіў, спакушаў і разбэшчваў насельніцтва на 1/7 частцы сушы. А цяпер, калі краіна на поўнай хуткасьці нясецца ў бездань, ён, як яе рулявы, імкнецца адпомсьціць усім “пасажырам” за боль нанесеных яму зьняваг, за якія ён прымае адэкватныя ацэнкі ўласных дзеяньняў і промахаў. І помсьціць ён будзе ўсім запар: і ўласным міністрам, і блізкім сябрам, і выгадаваным алігархам. Але самая вырабленая помста чакае тую самую масу, якая слухала і верыла яму ўсе гэтыя паўтара “благаславёных” дзесяцігоддзя. Проста ён – помсьлівы па натуры, з самага маленства злы, і з добрай памяцьцю.

Калі ўсё лясьнецца? У жніўні? У верасьні? Акурат – да гістарычнага лютага 2017-га? Мабыць, нехта знойдзе “салому”, каб яе падсьцяліць. Але наўрад ці. Лубянскі “сюрпрыз” усяроўна застанецца сюрпрызам. І нават калі ты гатовы да мацнейшага ўдару і зьмірыўся зь яго непазьбежнасьцю – гэта не азначае, што табе ня будзе балюча. Да таго ж, краіну так доўга нашпігоўвалі прапагандысцкай наркатой, што любыя палітычныя абязбольваючыя бязмоцныя. Яны проста не спрацуюць.

Саша Сотнік

Пераклад з расейскай.
Крыніца: Фэйсбук.

20/6/2016 › Навіны