---

ПАГАВОРЫМ ПРА ШЧАСЬЦЕ

Нарэшце! Дачакалiся! У Вiцебску адчынены доўгаабяцаны лядовы Палац спорту!

А колькi было размоў! У трамваях, лазьнях, чэргах — зь нецярпеньнем. Калi ж яно? Пытаньнем поўнiлася гарадское паветра й грудзi тых, хто яго ўдыхаў.

Адбылося! Мабыць, менавiта тое, чаго нам не ставала дзеля поўнага шчасьця. Адчулi, як палягчэла жыць, шаноўныя?

— Ня чую, штось пiшчыць.

— Што? Яшчэ раз i гучней, калi ласка!

— А-а-а, уразумеў. Есьцi хочацца.

— Што-што вы там бурчыце? Дах цячэ.

Да чаго ж вы, грамадзяне й грамадзянкi, несьвядомыя! Дзе вашае маштабнае мысьленьне?

Пакуль нацыянальная хакейная лiга ў Амэрыцы прагрэсiруе, мы адсталi ад перадавых краiнаў Афрыкi па вядучых зiмовых вiдаў спорту. А вы пра драбязу. Нечага рабiць культ зь ежы! Забылiся рацыён, рэкамендаваны самым разумным чалавекам краiны? Крышачку хлеба, сьмятанкi лiзнуць — калi пашчасьцiць, час ад часу — кавалачак мяса, дзетак пацешыць. Ня пiце гарэлкi, галоўнае, ды не палiце, а то ў хакей гуляць ня зможаце.

Зiрнiце на таварыша прэзiдэнта: у якой форме чалавек! Як сьлiзгае па люстраной паверхнi лёду ад адных варотаў да другiх ягоная стройная постаць. I нiякiх думак пра здаровую й карысную ежу. Прага адна — шайбу! шайбу! Так што, калi ў халадзiльнiку адзiн мароз застаўся, канькi пад паху — i бегма да лядовага Палаца, там пра страўнiк забудзеце.

— Жыць неяк. Дах развальваецца. Цячэ.

Iзноў за сваё! Дрэннае надвор’е i ў Палацы перачакаць можна. Там i парасону ня трэба. На тога ж Рыгоравiча зiрнiце — пяць год у Рыжкавiчах не начуе, i нiшто, не прапаў чалавек.

Iронiяй лёсу менавiта ў гадзiны, калi прэзiдэнт на хакейнай пляцоўцы вiтаў гледачоў, непадалёк ад свайго дому (у раёне ДСК) я назiраў за дзьвюма бабулькамi ля кантэйнеру са сьмецьцем. Бабулькi, найхутчэй, з электарату таго, хто шчасьлiва забiваў у вароты чарговую шайбу. А iм таго дня пашчасьцiла вывудзiць з кантэйнеру нейкiя абгрызкi ежы.

Шчасьце, браце, рознае бывае!

Б. Барысаў