З НАГОДЫ АДНАГО ВЕРША

Напрыканцы снежня, выступаючы на першай сесіі савета Рэспублікі нацыянальнага сходу другога склікання, грамадзянін Лукашэнка сказаў наступнае:

— Однако извините меня за такую правду: государство не может поддерживать антигосударственные тенденции и антигосударственные произведения. Вы меня хоть убейте, не понимаю, почему я как Президент, глава государства, должен поддерживать публикацию стихотворения, к примеру, “Убей Президента”? Мы никого не посадили, никого не наказали. Хотя в других государствах за такие вещи наказывают.

У гэтым дэмагагічным выказванні праўды якраз і няма.

За публікацыю верша “Убей президента” (дарэчы, “президент” з малой літары) і саджалі, і каралі.

Адукаваныя людзі не могуць лічыць мастацкі твор антыдзяржаўным. Гэта абсурд! Такое магчыма адно ў вар’ятні, сярод хворых людзей з адпаведнымі мянушкамі: “Прэзідэнт”, “Пракурор”, альбо “Цэнзар”.

Ніхто не звяртаўся да Лукашэнкі за падтрымкай, каб надрукаваць мастацкі твор. Дарослы чалавек, а кажа няпраўду. Аўтар, здаецца, не прасіў у Аляксандра Рыгоравіча ні паперу, ні аловак. Рэдакцыя таксама ні з кім не ўзгадняла свой намер надрукаваць верш.

Кавалак выступу стварае ўражанне, што ў Лукашэнкі галава за языком не паспявае.

Гэты верш можа канчаткова пахаваць палітычную будучыню выступоўцы. Зрабіцца апошнім цвіком у вечку палітычнай труны.

Сваім выказваннем у савеце Рэспублікі Лукашэнка дае выдаўцам зразумець: друкуйце “антыдзяржаўныя” творы, ніхто вас за гэта не пасадзіць і не пакарае, але на падтрымку не разлічвайце.

Дзякуй і на гэтым. Па шматлікіх просьбах чытачоў у год выбараў Прэзідэнта зноў друкуем верш пяцігадовай даўніны “Убей президента”.

 

Славамір Адамовіч
из цикла “Русские стишата”