“ВЫБАР”
№ 30 (123), студзень 2001 г.
Гэты верш быў напісаны напрыканцы 1996 года.
У той час, калі беларускі паэт Славамір Адамовіч сядзеў у Віцебскім следчым ізалятары за аўтарскі верш “Убей президента”.
За яго плячыма ўжо была крымінальная справа, сфабрыкаваная ўладай па некалькіх артыкулах крымінальнага кодэксу. Ён ужо прайшоў сухую галадоўку і быў на адзін крок ад смерці. Ішоў дзевяты месяц ягонага зняволення за мастацкі твор. Вось тут і з’явіўся верш, прысвечаны Паэту-Вязню-Беларусіну.
Калі і як апынуўся гэты верш у рэдакцыі — ніхто з нас не можа ўзгадаць. Як не можа ўзгадаць аўтара. Але і сёння моц радкоў хвалюе, кліча да барацьбы, дае надзею на тое, што Беларусь і ўсе мы будзем нарэшце вольнымі.
Хай прабачыць невядомы пакуль што нам аўтар, але мы не можам утрымацца ад спакусы падарыць гэты верш нашым чытачам.
Рэдактар
Жывом!
| Славаміру
Адамовічу:
Збрыднелі блазнаў
хохмы, маскі, Не дайма фюрэру
і гнюсу Глумцу байструцкае
пароды Нам доля жорсткая
прыпала На волю птушка
рвецца з клеці,
верасень-снежань 1996 г. |